مدیریت کارکنان راحت طلب

افراد راحت طلب کسانى هستند که داراى مدرک یا تخصص بالاهستند،اما حال و حوصله ى کارکردن را ندارند. تعداد این دسته از کارکنان زیاد است، اما تقریباهیچکدامشان به این مساله اعتراف نمى‏کنند.
یکى از نشانه‏هاى اصلى این افراد، این است که درصدد متقاعدکردن شما برمى آیند که شغلى کمتر از حد توانایى و ظرفتیشان به آنها بدهید. امااغلب اینان ضرر مى‏کنند، زیرا در مشاغلى که خودشان مى‏خواهند، به کار گرفته نمى‏شوند. بنابراین چنین افرادى از ذکر شایستگى‏هاى خود در تقاضانامه ى کارى پرهیز مى‏کنند. مثلا پرستارى، که مایل نیست در شغل پرستارى که طى کرده است، خوددارى مى‏کند و در عوض به آن دسته از شایستگى‏هاى خود، که مناسب شغل دفترى است،

 

بقیه در ادامه مطلب 

اشاره مى‏کند. یا معلمى، که تحمل بچه‏هاى شیطان و کنجکاو درمحیط مدرسه وکلاس درس را ندارد، از ذکر شایستگى‏هاى معلمى خود پرهیز مى‏کند . بنابراین، تجربه ى کارى قبلى در تقاضانامه، به طور واقعى بیان نمى‏شود و مثلا معلمى که تمایل به کار در امور دفترى دارد ، بجاى اینکه تجربه‏ى شغل معلمى رادرتقاضانامه‏ى شغلى خود مورد اشاره قراردهد، صرفا خود را به عنوان عضو کادر دفترى مدرسه معرفى مى‏کند.از آنجائیکه شما به عنوان مدیر ، علاقه‏مند به مدیریت برافراد هستیدنمى توانید متقاضیانى با این نوع شخصیت را مورد تجزیه و تحلیل قراردهید ، اما گاهى نبایداین افراد را دست کم گرفت ، زیرا شاید آنقدرهاهم بى عرضه نباشند. آنها کار را از زاویه دیگرى ، متفاوت از نقطه نظر شما مى‏بینند.
این نوع وضعیت‏ها شاید درست مانند وضعیت دندانپزشک راحت طلب 45 ساله‏یى است که دیگر نمى‏خواهد بقیه عمر خود را با نگاه کردن به دهان مردم و پر کردن دندان‏هاى فاسد آنها بگذراند.
اما انسانهاى زیادى درمشاغل نامناسبى مشغول کار هستند و باید آنها را تشویق کرد که جرات تغییر وضعیت خود را پیدا کنند. انسانها معمولا در برابر تغییر مقاومت مى‏کنند بنابراین مقاومت در برابر تغییر از یک سو و لزوم تغییر از سوى دیگر منجر به تضادى درونى مى‏شود. این حالت را روانشناسان"خوددارى " ( یا بهتر بگوییم تضاد خوددارى) مى‏نامند زیرا در این حالت ، فرد برسر یک دو راهى قرارگرفته که هیچ یک از آنها برایش کاملا خوشایند نیست .
معمولا افراد راحت طلب در تلاش یافتن راهى مناسب براى جلوگیرى از ایجاد دو راهى فوق الذکر هستند. لذا اینان مشاغلى را انتخاب مى‏کنند که ممکن است موقتى باشد زیرا در پى موقعیتى هستند که بتوانند خود را مجددا مورد ارزیابى قرار دهند.این افراد غالبا دنبال شغلى هستند که آنها را از جستجوى خود - براى موقعیت دلخواه - منحرف نکند. یعنى شغلى راحت و بى دردسر برمى گزینند تا فرصت تفکر و جستجو را داشته باشند (البته در اینجا صحبت از افرادى است که تخصص لازم را دارند، اما حال و حوصله کارکردن را در خود نمى‏بینند. آن گروهى که مدرک بالاى تحصیلى دارند اما فاقد تخصص لازم و فاقد حال و حوصله هستند حکایت دیگرى دارند.) اغلب این افراد متخصص بى حال و حوصله ، در پى مشاغل کم زحمت هستند تا فرصت خیال پردازیهاى خود را نیز داشته باشند. بنابراین توجه داشته باشید: مشاغل خاصى هستند که بدون شک پس از مدت کوتاهى شما را از کار دلسرد مى‏کنند،اما کارکنانى هم هستند که از انجام همان کار لذت مى‏برند ، پس مسئله اصلى در اینجا تناسب فرد باشغل است .