هنوز...

یادش بخیر دانش آموز ابتدایی که بودیم روزها آنقدر بلند بود که برای اتمام مدرسه ثانیه شماری می کردیم از مدرسه تا منزل فضا پر بود از قیل و قال کودکانه و راه آنقدر طولانی که وقتی به خانه میرسیدیم از حال رفته بودیم

از روز اول سال تحصیلی انتظار عید را می کشیدیم تا 13 روز تعطلیات را به بازی و شیطنت و دیدن کارتون سپری کنیم

بقیه در ادامه مطلب

اما روز پنجم نشده دلمان برای مدرسه و همکلاسان تنگ میشد و چه تعطیلات طولانی و شیرینی بود نوروز

بوی لباسهای نوی عید هیچگاه از ذهنمان نمی رود – لمس اسکناسهای تا نخورده  لذتی به اندازه یک شهربازی داشت

وچه زود گذشت روزهای طولانی کودکی , به سرعت زمان از دست رفته عمرمان

 

امروز تقویم را ورق میزدم  تعجب کردم از کوتاهی روزهای این دوره از سنم

روز به قدری کوتاه  است که به خیلی از امور نمی رسم

هر روز مسیر منزل تا اداره را با خودرو طی می کنم که زمان را از دست ندهم ولی....        دیگر لباس نو مخصوص عید نیست اسکناس نو تبدیل به پول الکترونیکی و کارت هدیه شده که اصلا احساسی نسبت به آن ندارم

دلم نمی خواهد عید زودتر برسد چون عید یعنی پایان سال مالی و دوندگیهای آخر سال و بررسی اسنادو عملکرد و گزارش پایان سال 

ازهمه مهمتر خرید مایحتاج خانواده

از طرفی تعطیلات 4 روزه عید به قدری زود تمام میشود که حتی کسری خواب یک هفته آخر سال را هم جبران نمیکند

خلاصه نمیدانم چرا نوروز میانسالان با کودکان اینقدر متفاوت است

فقط می دانم 30 بهار را  پشت سر گذاشته ام و هنوز....

هنوز حتی به 30 آرزو از صدها آرزوی کودکیم نرسیده ام

هنوز  صدها آرزوی دیگر دارم و نمیدانم تا بهار سی و یکم عمرم  به کدامشان میرسم

 هنوز امید دارم که چندین بهار دیگر را ببینم اما...

هنوز نمیدانم چندبهار دیگر را خواهم دید

هنوز....

هنوز اندر خم یک کوچه ام

عیدتان مبارک

ایام به کامتان